Thomas is geboren in het verkeerde lichaam

“Schaf hokjes gewoon af”

Thomas is 27 jaar. Hij werd geboren als vrouw. Maar zo voelt hij zich niet. Thomas is transgender. Wat betekent dat? Hij legt het graag uit.

Wablieft: Je zegt dat je in het verkeerde lichaam geboren bent. Wanneer voelde je dat voor het eerst?

Thomas: Ik was 24 jaar en kwam net uit een relatie. Daardoor had ik meer vrijheid om mezelf terug te vinden. In een relatie speel je vanzelf een bepaalde rol: die van man of vrouw. Ik was een vrouw, maar ik paste niet in die rol. Mijn partner paste ook niet in de rol van man. Nu blijkt dat mijn partner ook transgender is. Tijdens onze relatie wisten we nog niet eens zelf wie we waren. Maar ik nam wel meer de mannelijke rol op mij. Mijn partner nam meer de vrouwelijke rol op zich. 

Hoe voelde je je na die relatie?

Ik voelde me anders. Dat gebeurde van de ene dag op de andere. De ene dag droeg ik nog een jurk. De dag nadien wilde ik mijn eigen lichaam niet meer zien. Ik wilde geen jurken meer dragen. Ik was heel verward en ik was ongelukkig met mijn lichaam. Ik wist niet goed wat ik voelde. Ik dacht dat het wel voorbij zou gaan.

Zijn je gevoelens en gedachten veranderd?

Ja, enorm. Had je mij toen gevraagd of ik mannelijke hormonen zou nemen? Dan zou ik ‘nee’ gezegd hebben. Maar intussen heb ik een afspraak bij een dokter om dat toch te doen. Met die hormonen zal mijn lichaam mannelijker worden. Ik ben er nu zeker van dat ik dat wil.

Verliefd op mensen

Wist je vroeger al zeker op wie je verliefd kon worden? Of twijfelde je daarover?

Ik twijfelde daar vroeger ook over, maar dat heeft niets te maken met mijn gender of geslacht. Holebi’s twijfelen wel vaker over hun gender. Dus transgenders vind je vaker bij holebi’s.

Ben jij holebi?

Eerst dacht ik dat ik hetero was. Daarna dacht ik dat ik lesbisch was. Maar nu weet ik dat ik pan-seksueel ben. Ik word gewoon verliefd op mensen, niet op hun gender of geslacht. Ik kan dus ook verliefd worden op transgenders.

Hoe heb jij je mama verteld wat je voelt?

Ik heb hen verteld dat ik ‘non-binair’ ben. Dat betekent dat je niet kiest om een man of een vrouw te zijn. Ik voel me iets tussen de twee. Maar toch vooral man. (lacht)

Ik heb het mijn mama verteld met een mail. Ik vond het te moeilijk om het haar echt te vertellen. Ik wilde haar de tijd geven om alles te lezen. Zo kon ze het ook al een beetje verwerken voor ze mij weer zag.

Hoe reageerde zij?

Ze vindt het moeilijk. Maar ze doet heel erg haar best, bijvoorbeeld om mij Thomas te noemen. Want zij heeft me bij mijn geboorte een andere naam gegeven. Ze heeft mij altijd gekend als meisje. En plots bleek ik geen meisje meer te zijn.

Voor mezelf was het ook een grote verandering. Vertel je aan anderen dat je je geen vrouw voelt? Dan ben je er zelf al veel langer over aan het nadenken. Je vertelt zoiets natuurlijk niet meteen. Dus je kan van mensen ook niet verwachten dat zij het meteen verwerken. Ze moeten er eerst aan wennen.

Je mama was een van de eersten aan wie je het vertelde. Waren er nog anderen?

Mijn beste vrienden. Zij reageerden heel goed. Voor hen maakt het niet uit of ik nu man ben of vrouw, of iets ertussenin.

Een duidelijk lichaam

Hoe lang leef je nu al als ‘non-binair’?

Al bijna drie jaar. Ik vraag mensen om me nu Thomas te noemen, en ‘hij’ en ‘hem’ te zeggen. Ik heb ook mijn borsten laten verwijderen. Binnenkort ga ik testosteron nemen. (Dat is een hormoon dat vooral in het lichaam van een man zit.) Maar met ingrepen en hormonen word ik niet meer transgender dan zonder. Ik ben het zo ook al.

Laat je die ingrepen dan voor jezelf doen?

Ja. Omdat ik me daar beter bij voel. En ook omdat ik het heel lastig vind dat mensen niet zien wie ik ben. Dus ook een beetje voor anderen, om mijn gender of geslacht duidelijk te maken. Tegelijk is dat ook voor mezelf. Want ik wil dat mensen mij behandelen zoals ik mezelf zie.

Waarom wil je hormonen nemen?

Er zijn heel veel redenen. Ik zou me beter voelen in een lichaam dat minder rondingen heeft. 

Maar het is niet omdat ik mijn lichaam mannelijk wil, dat ik volledig man ben. 

Botsing met de samenleving

Heb je jezelf al helemaal aanvaard zoals je bent?

Nog niet altijd.

Wat moet er dan nog veranderen?

Het moeilijkste vind ik nu de botsing met de samenleving. In de wereld is alles voor mannen of voor vrouwen. Toiletten, douches, slaapkamers… Je moet altijd kiezen. Maar ik zou liever niet kiezen.

Wat is er nog moeilijk voor jou?

Omgaan met anderen. Mensen spreken me nog heel vaak aan als vrouw. Maar ik ben helemaal geen vrouw. Dat is heel lastig. Toen ik nog borsten had, vond ik het moeilijk om in de spiegel te kijken. Nu is dat al minder, omdat ik geen borsten meer heb. Maar soms vind ik het ook lastig dat mijn gezicht zo vrouwelijk is. Mensen zien me echt wel als vrouw. Ooit was ik in een zwembad. Ik droeg er een boxershort. Zeker als ik niet in het water was, kon iedereen zien dat ik een zwembroek droeg. Toch sprak iemand me aan met ‘mevrouw’. Terwijl ik daar stond met mijn blote borstkas (lacht). Dat is heel moeilijk.

Hoe gaat dat met mensen die jou al lang kennen? Behandelen zij jou nu anders?

Nee. Ze doen net als vroeger. Ze spreken nu alleen over mij met ‘hij’ en ‘hem’. 

De samenleving vindt toch vaak dat mannen stoer moeten zijn en vrouwen zachter.

Ik neem nog geen hormonen. Als ik die neem, zullen anderen zich misschien wel een beetje anders gedragen. Ik weet het niet.

Een verhaal zonder hokjes

Als je nieuwe mensen ontmoet, vertel je dan snel dat je geboren bent als vrouw?

Ja, ik zeg dat meteen. Ik zie er ook nog vrouwelijk uit. Terwijl mijn naam Thomas is. Dat moet ik altijd uitleggen. Ik ben er heel open over. Maar ik hoop dat het met de hormonen niet meer nodig zal zijn. Dan kan ik hopelijk zelf kiezen aan wie ik mijn verhaal vertel.

Zit jij in een vereniging voor transgenders?

Ik ga soms naar bijeenkomsten van Genderspectrum. Dat is een vereniging voor mensen die non-binair zijn. Wij vertellen soms over hoe we ons voelen. Of over de twijfels rond hormonen. Maar soms praten we ook over heel gewone dingen.

Ik las dat de NMBS ‘genderneutrale’ toiletten gaat maken in stations. Wat vind je daarvan?

Super! (lacht) Ik vind dat die er overal moeten zijn. Want het is heel vervelend om altijd te moeten kiezen. Ga ik naar een vrouwentoilet? Dan doe ik niet wat er bij mij past. Maar ga ik bij de mannen? Dan kijken mensen raar naar mij. Dat vind ik helemaal niet leuk.

Hoe moeten die toiletten dan zijn?

Ik vind het belangrijk dat ‘genderneutraal’ geen derde hokje wordt. Nu zijn er twee soorten toiletten: die voor mannen en die voor vrouwen. Er mag geen derde soort bij komen. Het gender mag niet van belang zijn. Op je identiteitskaart komt er misschien een derde mogelijkheid. Naast man of vrouw kan je dan ook ‘x’ zijn. Het is goed dat er ruimte komt voor mensen die niet passen binnen de hokjes die nu bestaan. Maar ik vind niet dat je daarom nog meer hokjes moet maken. Schaf die hokjes gewoon allemaal af.