Migraine hoort bij het leven van Evy Gruyaert
“Ik ben ook maar een mens”
Jong, vrolijk, sportief en mooi. Die woorden pasten lange tijd bij Evy Gruyaert. Evy kennen we bijna 20 jaar van radio en tv. Heel lang zweeg ze over een geheim. Sinds twee jaar is het eruit. De kwelduivel in haar leven heet migraine. Wablieft sprak met haar over die aandoening en over haar leven.
Evy heeft veel boeken op haar naam. De meeste zetten je aan om te sporten. Om je leven in handen te nemen. Haar nieuwste boek wil die boodschap ook brengen, op een andere manier. De titel is ‘Kop op. Leven met migraine.’ Ze schreef het samen met dokter Koen Paemeleire. Evy weet waarover ze praat.
Wablieft: Hoelang heb je al last van migraine?
Evy Gruyaert: Sinds mijn zes jaar. Toen besefte ik dat natuurlijk niet. Dat ging ook voorbij door enkele uren te slapen. Toen ik ouder werd, besefte ik het wel steeds beter. De aanvallen duurden langer. De pijn in mijn hoofd en lichaam werd erger. Krijg ik nu een grote aanval, dan is het ‘game over’ voor mij.
Wat bedoel je met ‘game over’? Kan je beschrijven wat een aanval van migraine doet bij jou?
Dat is heel moeilijk. Dat is als beschrijven wat een bevalling doet. Je kan dat niet voelen als je het niet meemaakt. Ik neem aan dat iedereen wel eens hoofdpijn heeft gehad. Daarmee begint het, maar dan de pijn maal honderd. Dat tast dan je hele lichaam aan. Het is als een ‘crash’ van een computer. Alles loopt vast en valt uit. Het tast mijn spraak aan, de warmte van mijn lichaam, enzovoort. Dan kan echt alles en iedereen me gestolen worden. Kortom, “I don’t give a fuck anymore.” Ik kan niks meer en ik ben niks meer. Dat is het enige dat ik dan nog voel. Een zware aanval schakelt mij nu zeker drie dagen uit. Dan helpt mijn medicatie ook niet. Bij een gewone aanval kan die de migraine nog wat temperen.
Aanvallen komen en gaan. Groeit de angst dan voor de volgende aanval?
Ik sta positief in het leven. Ik ben nu een vrouw van 40 jaar. Dan start een hele verandering van je hormonen in je lichaam. En dat voel ik ook. Ik heb nog nooit zoveel aanvallen van migraine gehad. Natuurlijk heeft elk nadeel zijn voordeel. Na het hoogtepunt van elke aanval komt de rust. Daaraan kan ik me optrekken. Dan ben ik zo dankbaar voor een normale dag! Natuurlijk houdt migraine me ergens altijd bezig. Dat is zo, ook al besef je dat niet. Elke dag zonder aanval is er één dichter bij de volgende. Ik heb ook altijd en overal mijn medicatie tegen migraine bij.
Migraine kan vaak uitgelokt worden door ‘triggers’? Wat zijn die aanzetten voor jou?
Dat leer je kennen met de jaren. Want je leert je lichaam steeds beter kennen. Bij mij begint veel met warmte. Het is te warm, ik geraak oververhit. Dat kan gebeuren door een grote inspanning. Maar die oververhitting kan ook gebeuren door te diep en te lang na te denken. Of door stress … En vaak door alles samen.
Je hebt lang gewacht om te vertellen over je migraine. Hoe komt dat?
Ziek zijn is natuurlijk heel persoonlijk. Je wilt mensen daar niet mee lastigvallen. Ook al omdat mensen zo weinig over migraine weten, zelf in mijn eigen familie. Ikzelf, mijn mama en haar vader en zijn moeder hadden en hebben allemaal migraine. Bij hen is er nooit onderzoek gebeurd. Geen huisarts die dat abnormaal vond. Maar migraine is meer dan hoofdpijn! Je schaamt je natuurlijk een beetje. Hoewel dat helemaal niet nodig is. Het is zelfs zoveel beter om open te zijn. Was ik vroeger buiten strijd? Dan ontstonden de foute verhalen. En dan is het onbegrip voor je toestand groter. Het is veel beter om erover te praten, zodat mensen het kunnen begrijpen.
Je hebt een partner en een gezin. Begrijpen je kinderen je migraine?
Ondertussen wel, ja. Helena is nog maar drie jaar natuurlijk. Ze is het vooral gewoon dat haar mama soms veel pijn heeft en moet rusten. Dan is het wel schattig. Dan komt ze naar mijn bed in het duister. En dan geeft ze me een kusje tegen de pijn. Alec is zeven jaar. Die verstaat dat al wat beter. En die heeft soms zelf hoofdpijn. Die snapt wat er gebeurt.
Ben je niet bang dat hij ook migraine kan hebben?
Ik let daarop bij mijn kinderen, natuurlijk. Alec heeft bovendien ook mijn karakter. Er gebeurt veel in zijn hoofd, dat merk ik. En dan heeft hij soms hoofdpijn. Dus ja, die vrees voor migraine is er. Is het echt zo? Dan kan hij uiteraard met die problemen thuis terecht. Hij heeft iemand met ervaring als moeder. (lacht zacht)
Stuurt je migraine de plannen van het gezin soms in de war?
Dat is zeker al gebeurd. Migraine kan je niet voorspellen. Plots komt het. En dat heeft gevolgen. Jij bent het die er weer niet bij kan zijn. Jij bent het die een afspraak moet afzeggen.
Hoe vaak val je zo uit door migraine?
Dat is moeilijk te zeggen. Dat verschilt van jaar tot jaar. Ik heb nu ‘aanvalsmedicatie’. Dat is het zwaarste spul tegen migraine. Dat mag ik maar acht tot tien dagen per jaar innemen. In mijn slechtste periode had ik dat al nodig op één maand. Dus, kan je nagaan hoe erg het was.
Evy, je bent een Bekende Vlaming. Je naam stond voor vrolijk, jong, mooi en talentvol. Dat beeld lijkt een beetje veranderd. Het klinkt een beetje vreemd. Maar maakt die migraine je menselijker voor het grote publiek?
Ja, dat merk ik wel. Soms kan het lijken dat alles voor niks gaat bij mij. Joepi-ja-jee, alsof ik enkel huppel in een wei vol bloemen. Sociale media versterken dat beeld. Natuurlijk ben ik ook gewoon een mens, naast tv en radio. Ik heb ook een leven en een lichaam dat niet perfect is.
Dat brengt me bij je laatste optreden op tv. Je deed mee aan het programma ‘Dancing with the Stars’ op VIER. Je kreeg een kwetsuur aan je knie. Nog een teken dat je een mens zoals iedereen bent?
Inderdaad. ‘Wie niet waagt, niet wint’ is mijn stelregel. Ik probeer mijn uiterste best te doen. En dan kan dat gebeuren. Natuurlijk, in andere programma’s zien de kijkers niet wat vooraf gebeurt. Kijkers zien een flard van je leven. Er is natuurlijk veel meer dat ze niet zien.
Onder meer Gert Verhulst kwetste zich ook bij bij het tv-programma ‘De Battle’. Het lijkt wel of tv-makers Bekende Vlamingen willen uitdagen om over hun grens te gaan. Wat denk jij daarvan?
Dat is een nieuwe trend, dat klopt. Eerst moest iedereen op reis gaan voor tv. Dan moest elke bekende Vlaming zijn kookkunsten tonen. En nu dit. Dat hoort bij tv, denk ik. TV-makers zoeken telkens iets nieuws voor de kijkers. Kijk, iedereen moet dat voor zichzelf beslissen. Hoever wil je gaan voor tv? Ik heb daar geen probleem mee. Neem mijn deelname aan ‘Dancing with the Stars’. Ik deed dat met volle goesting. Ik dans echt heel graag. Dus ik vond dat heel leuk.
Je werd de voorbije zomer 40 jaar. Was het een leuke verjaardag?
Ja, toch wel. Voor het eerst had ik wel een bijzonder gevoel. Klopt dat getal nog wel met hoe goed ik me voel? (lacht) Het is natuurlijk maar een getal, hé! Hoe kijk je naar de dingen, naar het leven? Daar draait het om. Ik ben benieuwd hoe dat wordt als ik 50 of 60 jaar ben.
Ouder worden. Het blijft toch moeilijker voor een vrouw dan een man op tv, of niet?
Zelf merk ik nog niet dat ik minder tv-kansen krijg dan mannen. Toch denk ik dat er wel iets van klopt. Ik voel wel dat er iets ten goede aan het veranderen is. Maar de tijden zijn ook veranderd. Je kan geen loopbaan van 30 jaar op het scherm meer hebben. Man of vrouw, die tijd is voorbij.
Wat mogen we van jou nog verwachten op tv of radio?
In februari kan je me opnieuw zien in een nieuwe reeks van het programma ‘Stukken van mensen’ op VIER. Verder blijf ik elke dag te horen op radio Nostalgie. Dat is het programma ‘Joyride’ van vier uur tot zeven uur in de vooravond. En naast tv of radio zit ik ook niet stil. Ik geef heel wat workshops van ‘Start to Run’ en ‘Yoga met Evy’. En verder probeer ik een aanwezige mama te zijn, dat is belangrijk.
Tekst door Michel Helaers
