Dieter Coppens presenteert ‘Down the Road’
“De deelnemers zijn zo puur en zo mooi”
Op maandag 27 januari start op tv-zender Eén de derde reeks van ‘Down the Road’. In dat programma gaat Dieter Coppens op reis met een groep jonge volwassenen met het syndroom van Down. Samen beleven ze spannende avonturen.
In nieuwe reeks gaat Dieter op reis met Brenda, Gitte, Sophie, Jaimie, Peter en Stijn. Samen met begeleidster Saar vliegen ze naar het zuiden van Spanje. Van daar rijden ze met hun busje tot in Marokko. Onderweg doen de deelnemers dingen die ze nog nooit gedaan hebben. Dat was soms ook spannend voor Dieter.
Wablieft: Jullie trokken door een lange grot en gingen karten. Jullie reden op paarden en kamelen en vlogen met een parapente van een berg. Had je nooit schrik dat er iets mis zou gaan?
Dieter Coppens: Nee, niet echt. Alles wat we doen is veilig. Het is heel belangrijk om daar vooraf zeker van te zijn. We willen echt niet dat iemand zich kwetst. Zorgen heb ik me dit jaar ook niet gemaakt. Bij het karten was ik wel heel even verbaasd. Je kan de snelheid van die karts instellen. Zo zorgden we dat ze zeker niet te snel konden rijden. Maar plots sneden sommigen toch bochten af om sneller te gaan. Gevaarlijk was het nooit, maar we keken er wel even vreemd van op (lacht).
Jullie waren drie weken samen op stap. De meeste deelnemers gingen nooit eerder zo lang weg zonder ouders. Misschien lijk je daarom sneller op een tweede papa?
Ik voel me op reis wel bijna een papa. De verantwoordelijkheid is groot. We moeten heel goed voor de deelnemers zorgen. Dan kan ik ze na de reis gezond en in één stuk aan hun ouders teruggeven. En dan ben ik blij (lacht).
Op reis vormen we bijna een soort familie. Wat Saar en ik samen met de deelnemers beleven, is heel intens. En dan heb je nog onze collega’s achter de schermen. Zij zijn allemaal heel warme mensen. Ze zorgen mee voor de deelnemers. Dat maakt het allemaal zo mooi.
Veel deelnemers aan de vorige reeksen vonden jou al een tweede vader. Nu zei ook Brenda dat. Vind je dat fijn?
Eerst dacht ik dat ze wat overdreven. Want iemand je tweede vader noemen? Dat betekent echt heel veel. Maar blijkbaar menen ze dat wel. Dat doet me natuurlijk veel plezier.
Van links naar rechts op de foto: Brenda, Sophie, Dieter, Jaimie, Stijn, Gitte, Peter en begeleidster Saar.
De deelnemers zagen elkaar voor het eerst op de luchthaven. Al meteen leken ze de beste vrienden. Er hing zelfs al liefde in de lucht.
Ja, hun emoties zijn veel heviger dan bij de meeste mensen. Ze zijn heel sociaal. Ze houden van omgaan met elkaar. Vriendschap en liefde lopen dan soms wat in elkaar over. Daar hebben ze soms een beetje hulp bij nodig. “Doe het eerst maar even rustig aan”, zeg ik dan.
Ik vraag me vaak af hoe moe zij ‘s avonds wel moeten zijn. Ze beleven zo veel emoties op één dag. Het gaat de hele tijd op en af. En vaak ook zo heftig. Het lijkt wel een rit in een achtbaan. Dat moet heel vermoeiend zijn.
Jullie laten hen dan ook nog heel veel spannende en uitdagende dingen doen?
Ja, maar de grootste uitdagingen zijn niet altijd de spannende dingen. Thuis hebben ze veel structuur. Over veel dingen zijn er vaste afspraken. Op reis halen we hen weg van alle gewoontes. Plots weten ze bijvoorbeeld niet vooraf wat de volgende maaltijd zal worden. En eten we niet op hun vaste uur. Dat is voor veel deelnemers vaak al een heel grote stap. Ze moeten dan volop vertrouwen op Saar en op mij. Dat lukt ook wel. Ze geven zich helemaal aan ons over. Dat levert vaak heel mooie momenten op.
Jij krijgt zelf ook hulp van de deelnemers. Peter heeft je een massage gegeven toen je pijn had aan je rug.
Juist. Dankzij de massage van Peter en veel pijnstillers kwam het weer goed. Aan het eind van een drukke dag moesten we nog een heel eind klimmen. Daar kwam de bestelwagen ons ophalen. Sophie was heel moe. Ze kon echt niet meer. Ik moest haar helpen om boven te raken. Ze had zelf helemaal geen kracht meer. Door haar te helpen heb ik mijn rug te hard belast. De volgende ochtend wist ik meteen dat het niet goed was. Maar dankzij de juiste pijnstillers en een massage lukte het wel om de rest van de reis af te werken.
Heb je al plannen voor een vierde reeks?
Voorlopig niet. We zouden nog veel reeksen kunnen maken, hoor. Maar we willen een beetje spaarzaam zijn op het programma. Na de eerste reeks van ‘Down the Road’ kreeg ik veel lof. Enkele vrienden raadden me wel aan om het bij één reeks te houden. “Het is een pareltje. Dat moet je goed bewaren”, zeiden ze. We hebben toch al drie reeksen gemaakt. En deze derde is zeker even goed als de eerste twee. Toch willen we het rustig aan doen. We willen het succes niet uitmelken. Het zou pijn doen als mensen zouden denken dat we dat wel doen. Dus misschien gaat het pareltje nu toch even terug in zijn doosje. We kunnen het er later altijd nog eens uithalen.
Je hebt er wel vertrouwen in dat kijkers ook van deze reeks zullen houden?
Zeker. Het is misschien wel de beste reeks die we al gemaakt hebben. Vooral aflevering vijf is prachtig. Toen ik die achteraf zag, kreeg ik zelf tranen in de ogen. De deelnemers zijn zo puur en zo mooi. En soms zeggen ze dingen die zo raak zijn. Ik hoop dat veel mensen goed naar hun woorden gaan luisteren. Dan wordt de samenleving misschien weer wat warmer.
Tekst door Ruud Meert
‘Down the Road’ kan je vanaf 27 januari elke maandag zien op Eén. Het programma begint om 20.40 uur.
Wablieft sprak ook met de deelnemers aan de nieuwe reeks van ‘Down the Road’. Dat interview lees je hier.
