Toekomst op wielen

Mensen blijven niet graag op dezelfde plaats. We willen altijd ergens anders naartoe. Dat is onze vrijheid. De Spoorwegen helpen daar niet bij.

We moeten eerlijk zijn. Op 8 en 9 november reden er wel enkele treinen. Maar eigenlijk lagen de Spoorwegen in dit land 48 uur stil. Dat zijn twee volledige dagen. Begin december doen wij dat heel waarschijnlijk nog eens over.

Wij, dat zijn de klanten. We zitten tussen de vakbonden en het bedrijf NMBS. We zijn altijd slachtoffer van hun gevecht. De vakbonden kennen maar één wapen: staken. Nooit bedenken ze andere acties in hun strijd.

Al die stakingen doen pijn. Vakbonden zijn heel machtig in de Spoorwegen. Geen bedrijf of dienst van de overheid telt meer leden. Dat is zo gegroeid, zeggen ze. Intussen beschermen ze ijverig elk klein voordeel van het personeel. Een modern bedrijf krijgt zo geen kans.

En wat is de rol van het bedrijf? Het bedrijf moet zijn zaakjes maar regelen. Het krijgt daar geld voor van de overheid. De overheid zelf komt niet tussen. Terwijl het bedrijf meer geld nodig heeft voor de toekomst. En de overheid, dat zijn wij allen toch? Willen we minder in de auto zitten? Dan hebben we treinen nodig, beter, slimmer en stipter.