Dany Verstraeten na 35 jaar VTM Nieuws

“Een tv-avond is als een trein”

Zijn naam is bijna een merk. Dat kan je zeggen over Dany Verstraeten. Iedereen kent Dany als tv-anker. Hij was het ‘gezicht’ van VTM Nieuws. Na 35 jaar is het tijd om terug te kijken. Wablieft stelde de vragen in Vilvoorde.

Wablieft: Je laatste VTM Nieuws was een maand geleden. Je bent nu met pensioen. Besef je dat al goed?

Dany Verstraeten: Nee, nog niet. We zitten hier nu in het oude VTM-gebouw. Ik voel me hier nog altijd thuis. En op zaterdagavond denk ik ‘Ik moet dringend in gang schieten’. Want dan bereidde ik telkens mijn politiek gesprek van zondagmiddag voor. Dat was lange tijd mijn weekend. Dat gevoel zal ik nog wel een tijdje hebben.

Nog veel langer bracht je ‘s avonds het VTM Nieuws. Voel je nog elke avond dat het 19 uur wordt?

Nee, niet meer. Ik heb wel nog iets met ‘deadlines’. Dat is het moment waarop iets af of klaar moet zijn. Dus ik kijk bijvoorbeeld veel te vaak op de klok, ook thuis. Sinds 2021 deed ik dus enkel nog VTM Nieuws op zondag. Zo kon ik me voorbereiden op mijn pensioen. (lacht)

Kan jij eigenlijk zonder nieuws? Ook als je vakantie hebt?

Op vrije dagen kon ik het niet loslaten. Nu ook niet. Ik vind nieuws in kranten, op tv en online gewoon boeiend. Je moet toch weten wat er rondom je gebeurt? Dat leer ik mijn kinderen ook.

Je kreeg veel lof bij je vertrek. Had je dat verwacht?

Ik was blij verrast. Op die 35 jaar VTM Nieuws heb ik dan toch geen vijanden gemaakt.

Nu ben je te bescheiden …

Kijkers, collega’s, mensen die ik interviewde. Zoveel mensen vinden toch goed wat ik deed. Tot de eerste minister toe. Dat doet zeker deugd. Ook mijn vrouw en kinderen waren aangenaam verrast. Al die mooie woorden … bij veel mensen gebeurt dat alleen op hun begrafenis. Ik heb het geluk dat nu al bij leven mee te maken.(glimlacht)

Jij bent natuurlijk VTM Nieuws. Dat maakt je ook tot een bekende Vlaming. Was dat ooit minder leuk?

Eigenlijk zelden. Bij dronken studenten kon dat wel eens vervelend zijn. Toch waren de meeste mensen altijd heel vriendelijk. Dat merkte ik nog de voorbije dagen. Ik was even in Duitsland. Verschillende Vlaamse toeristen vroegen me naar mijn pensioen. De meeste mensen blijven rustig. Ze willen je ook zo weinig mogelijk storen. Ik mag niet klagen.

Ook niet over de aandacht van vrouwen?

(lacht) Dat was vooral in de begintijd van VTM. Ik praatte helder en droeg een mooi pak. Zo werd ik vanzelf de ‘ideale schoonzoon’. Dat zorgde voor wat aandacht. Onlangs kwam er een vrouw naar me toe. “Dertig jaar geleden had ik stoute gedachten over jou”, gaf ze toe. Dat is grappig, natuurlijk.

Nu zie je tv-ankers en journalisten ook vaak in spelprogramma’s op tv. Jij deed dat enkel in het begin, klopt dat?

Ja. Dat was geen bevel. Dat gebeurde toen wel op vraag van VTM zelf. Bij de start wilde de zender zijn gezichten zo veel mogelijk bekendmaken. Nadien zag je me veel minder in andere programma’s. Ja, de quiz ‘De Slimste Mens’ heb ik nog gedaan. Het is geen verwijt aan collega’s die dat wel doen. Maar dansen, zingen of op een ijspiste staan, dat is niks voor mij.

Stef Wauters was je collega en opvolger. Ook hij doet niet mee met die programma’s. Is dat toeval?

Hij is wellicht nog iets strenger dan ik. Hij doet zijn nieuws. En de rest schermt hij af. Dat is echt zijn keuze. Nee zeggen, wordt ook makkelijker als je wat ouder wordt.

In mei 2021 was er een groot bomalarm bij VTM in Antwerpen. Stef Wauters kon VTM Nieuws echt niet brengen. Jij bracht toen een ‘noodnieuws’ hier in Vilvoorde. Dat kon toch enkel een vakman doen?

Aan een houten tafel, in een klein hok … Achteraf kreeg ik veel complimenten. Van collega’s bij VTM, en van andere zenders. Zij weten hoe moeilijk het is om een nieuwsuitzending op tv te maken. Ik maakte dat ‘noodnieuws’ natuurlijk niet helemaal alleen. Ik kreeg wel de kans om mijn ervaring te tonen, ongewild. Achteraf heb ik wel eens gedacht: ‘Zou het een tweede keer lukken?’ (lacht)

In 1989 stapte je over van VRT naar VTM. Die zender was toen net nieuw. Dan heb je toch ook durf?

Op het juiste moment moet je durven te springen. In 1989 heb ik mezelf inderdaad verbaasd. Want ik ben een mens van rust en zekerheid. Zelfs op restaurant. Voor mij geen verrassingen op het bord. Ik kies voor wat ik weet dat er goed is. Op twee of drie momenten in mijn leven had ik die durf wel. Het was toen nu of nooit.

VTM Nieuws had het bij de start niet gemakkelijk. Er waren veel vooroordelen. Was dat moeilijk?

Zeker. VTM Nieuws heeft elke kijker moeten overtuigen. En dat is gelukt. Maar die vooroordelen van zogezegde kenners, zeker ook bij VRT … Ernstig nieuws op VTM, dat kon niet goed zijn. Want VTM was een bedrijf dat winst wilde maken. Wat dan met de kranten? Daar zitten ook allemaal bedrijven achter. Jaren zou ik me opwinden over die vooroordelen. Ook al brachten we nieuws waar mensen over spraken. Ook al startten wij met een middagnieuws. Ook al voerden wij snelle verbindingen per satelliet in, enzovoort.

Jullie veranderden tv-nieuws. VRT kon niet anders dan volgen en zich aanpassen. Gaf dat een goed gevoel?

Ja, want wat we deden, was echt wel top. Uiteindelijk kwam de erkenning dan toch.

En jullie gingen met VTM Nieuws het VRT Journaal voorbij. Jullie hadden meer kijkers. De laatste 15 jaar is dat niet meer zo. VTM Nieuws heeft telkens iets minder kijkers. Hoe komt dat?

VTM maakte rond 2015 keuzes, die volgens mij fout waren. Een tv-avond is als een trein. Het ene programma trekt het volgende voort. VTM had eerst een sterke vooravond. Denk maar aan het programma ‘Waagstuk’. Plots liet de zender die vooravond schieten. 

VRT heeft wel een sterke ‘trein’ voor het Journaal. Eerst heb je het kookprogramma van Jeroen Meus. Daarna de quiz ‘Blokken’. Kenners zeggen dan wel dat die programma’s vooral oudere kijkers aantrekken. VTM kiest dan meer voor de jonge kijkers. Want dat zou dan weer interessanter zijn voor de reclame. Maar ja, je wil toch beide groepen, van jong tot oud? Dat denk ik. Ik ben natuurlijk geen kenner. (lacht)

Op tv bracht je wel vaker nieuws vol verdriet. Hoe doe je dat? Grijpt nieuws je nooit aan?

Zou ik dat aankunnen? Dat dacht ik eerst ook. Intussen was dat voor mij werk. En dat wilde ik goed doen. Alsof ik een harnas aan had. Toch kwamen er met de jaren barsten in dat harnas. Toen ik vader werd, merkte ik dat bij berichten over kinderen. En ooit moest ik nieuws brengen over twee Belgische toeristen op reis in Namibië. Zij verongelukten met een busje. Die Belgen waren vrienden van mij. Normaal gezien hadden mijn vrouw en ik ook in dat busje gezeten. Dat bericht kreeg ik bijna niet gelezen. 

Dat nieuws kwam te dichtbij?

Ja, hetzelfde gebeurde met Martine Tanghe. Zij was tv-anker bij het VRT Journaal. Ik kende haar al 45 jaar. Tijdens de uitzending krijg ik plots een bericht in mijn oor. Dat was het overlijden van Martine. Dat nieuws dan brengen, was moeilijk.

Je hebt over de jaren ook veel interviews met politici op tv gedaan. Dat klikt beter bij de ene dan bij de andere, neem ik aan. Was de Amerikaanse president Bill Clinton daar ook bij?

Ja, toch wel. Ik maakte ergens dieper contact door te praten over onze jeugd.

Jouw vader overleed toen je vijf was. Clinton groeide ook op zonder zijn vader.

Klopt. Ik kreeg weinig tijd voor het gesprek en ik mocht Clinton geen hand geven. Praten over onze jeugd maakte een band. En dan trok hij zich niets meer aan van de regels van zijn medewerkers.

Om af te sluiten: wat zou jouw vader denken van je hele tv-loopbaan?

Ik denk toch dat hij trots zou zijn. Maar je weet nooit of het zover was gekomen. Mijn vader was vrij streng. En ik wilde als student in de media. “Sorry, jongen, dat kunnen we niet toelaten.” Zou hij dat gezegd hebben? Ik zal het nooit weten. (glimlacht)

Interview door Michel Helaers