Weer 11 jaar
Hoe oud voel je je nu? Die vraag las ik in een krant. Ik dacht even na. Ik ben nu al 55 jaar. Voel ik me zo oud? Soms wel. Als ik in de spiegel naar mijn grijze haren kijk. Eerst moet ik dan mijn bril opzetten. Anders zie ik bijna niets. Dat was anders toen ik nog jong was. “Je hebt de ogen van een piloot”, zei ooit iemand. Wat later liep ik tien kilometer door een bos. Nu kraken mijn stijve knieën.
Maar ben ik echt oud? Ik vind van niet. Bij het mooie weer wandel ik met mijn zonen naar het park. Ze zijn nog echt jong. Voor ik 40 werd, dacht ik niet aan kinderen. Nu draag ik een bal onder mijn arm. In het park voetballen we samen. Eerst steken we stokken in de grond. Of gooien we onze jassen op het gras. Dat zijn dan onze doelen. Soms voetballen we tot het bijna donker is. We hebben onze eigen regels. “Ik ben Real Madrid!” zegt Pablo. Dat doet me denken aan vroeger. Ik mis alleen nog mijn moeder. Die roept dat ik moet komen eten. Hoe oud voel ik me nu? Ik ben weer 11 jaar.
