Ik wil dit en ik wil dat
“Ik wil. Ik wil. Ik wil.” Zo begin een lied van Johan Verminnen. Over een paar weken kan je over de zanger meer lezen in Wablieft. Want hij wordt eind mei 70 jaar. Ik dacht vorige week veel aan het begin van dat lied. Volgens mij is het hoe de meeste mensen denken. Ik wil op reis. Ik wil een terras voor mijn café. Ik wil mijn restaurant openen. Ik wil weer naar de kapper. Ik wil weer winkelen zonder afspraak. Ik wil dit en ik wil dat.
Al die mensen denken alleen maar aan hun eigen problemen. Die problemen zijn soms groot. Dat geef ik toe. En het geduld raakt na meer dan één jaar corona op. Dat begrijp ik ook. Toch denk ik daar anders over. Dat heb ik te danken aan het Koffie Mieke. Dat is een zaak in mijn buurt. Bij Mieke Grimon ga ik soms langs na een wandeling. Dan haal ik wat koffie af. Want dat is het enige wat mag. Toch hoor ik haar nooit klagen. Ik denk dat ze begrijpt wat echt belangrijk is. Want in de zaak hangt een spreuk uit. “Mensen die gezond zijn, hebben duizend wensen. Mensen die ziek zijn, hebben maar één wens.” Snap je het? Wie ziek is, wil alleen maar weer gezond zijn. Wie gezond is, vindt dat de normaalste zaak van de wereld. Dat is het niet.
