Herfst in onze straat
In de herfst is onze straat het mooist. Dan laten de bomen hun bladeren vallen. En de wind waait al die bladeren samen, op één grote hoop. Die hoop is wel een meter hoog. En hij ligt vlak voor onze deur. Hoe dat komt? Geen idee. Maar het gebeurt elk jaar opnieuw.
Onze kinderen kunnen best veel. Maar rond die hoop wandelen? Dat kunnen ze niet. Ze springen er midden in. Ze pakken zo veel mogelijk bladeren in hun handen en gooien die zo hoog mogelijk op. Ze roepen: “Kijk papa! Het regent bladeren.” En inderdaad. Honderden herfst-bladeren dwarrelen neer. Zelfs ik voel dan het kind in mij wakker worden en doe gewoon herfstig mee!
Maar dat is verleden tijd. Deze ochtend stond er plots een ernstige man naast onze hoop. Hij droeg werk-handschoenen en een fluo hesje. Spelen deed hij niet. Hij werkte. Hij schepte al onze bladeren in een grote aanhang-wagen. In een paar minuten was het klaar. Ziezo, zei de man, uw voetpad is weer proper!
“Dank u”, zei ik. Maar ik meende het niet. Want ons voetpad is misschien wel proper. Maar onze herfst is minder mooi.
