Straks is het gedaan. Straks om zes uur. Theo is er zeker van dat hij aan zijn laatste uren begonnen is. Daarom wil hij zijn verhaal vertellen. De mussen aan zijn voeten kijken hem vol verwachting aan. Ze wachten op wat kruimels, maar eerst moeten ze luisteren. Hoe kon het zover komen voor Theo? Verstoten door zijn familie belandde hij als dertiger op straat. Hij vindt alleen nog troost in zijn geloof en bij zijn gitaar.
'Theo en de mussen' is een verhaal over vernedering, verraad, minachting en hulpeloosheid. Maar ook over liefde en hoop. Het bewijst dat hulp soms uit een heel onverwachte hoek komt. Kristien Dieltiens is de luisterende mus in het verhaal van Theo de straatmuzikant, haar uit het oog verloren jeugdvriend.
Lees een stukje uit het boek
1. De mussen
Ik zit op mijn bank. De groene bank op het plein.
De herfst komt eraan. Als je op straat leeft, voel je dat.
De winkels zijn links van me. De terrassen achter me zitten vol.
Iedere dag is het zo. Zelfs in de winter.
Maar vandaag is anders.
Ik denk dat het mijn laatste dag zal zijn.
Het beeld van Rubens staat pal voor mij. De schilder kijkt over de mensen heen. Net zoals de mensen over mij heen kijken.
Rubens is van steen. Ik niet.
Rubens weet niet wat er straks met mij zal gebeuren. Ik ook niet.
Vandaag is een dag die niemand wil.
Ik ben bang. Voor straks.
Zie mij hier zitten. Met een blauw oog. En een buil op mijn hoofd.
De mensen kijken naar me.
Ik zie ze denken: wat heeft die man? Heeft hij gevochten?
Niemand vraagt: ‘Hoe gaat het? Moet ik je helpen? Zal ik een dokter bellen?’
Ik wil geen dokter. Ik red me wel.
Dat doe ik mijn hele leven al.
‘Het komt goed,’ zeg ik hardop.
‘Het komt altijd goed.’
Maar vandaag geloof ik mezelf niet.
Mijn oog zwelt op. De buil op mijn hoofd tintelt.
Alsof er een barst in mijn hoofd zit.
Straks is het zo ver. Om zes uur.
Ik heb nog even de tijd.
Tijd om na te denken.
Tijd om mijn leven te overzien.
